Karnawał.

murdermile

złoto spływa kiściami winogron
soczyście, prawie jak z obrazka w
książeczce dla dzieci

miga twarz za twarzą
każda taka sama niewidoczna nie
kogoś choć należy
z wykałaczką przy policzku
jak na średniowiecznych torturach choć to przecież
taniec

uśmiech czar
a wszystko miesza mieszadło
wszystko mierzy zegar
podług swoich własnych miar
to nie równanie,
nierówność

tłum marzeń w kolejce po bilety
a powietrze ciężkie od spojrzeń
i białych twarzy zza okien

pan prosi panią
pani prosi pana
i toną oboje
nikt nie ruszy palcem nikt nie ruszy
maską
to taka gra!

barman wyciera szklanki
bez stroju choć to nie wypada
ścierką czystą choć dotyka brudnych
powierzchni choć plami
śmieje się
bezgłośnie i opowiada
że kiedyś (i hej! Kolejka!)
było inaczej
i że, wie pani, to jak w tej bajce
o pantofelku chyba

bo rozumiesz sama
to północ wybije znów
i bal się skończy
ale uśmiechy wciąż będą zarumienione
policzki od śpiewu

i tak chciałbym żeby to znowu
to miejsce
ten czas

może i jest
ale ludzie już
nie ci sami

Subtelnie.

Nie znam się na poezji, ale mi się podoba.

Ola

Ciekawe. A najlepsze
"może i jest
ale ludzie już
nie ci sami"