Tramwaj.

murdermile

Miniaturka, teraz już w całości moja. Wink

Nie wiedziałam, jak ją oznaczyć, więc mam nadzieję Holly, że wybaczysz brak ^^
Takie to dziwne, pod wpływem impulsu napisane dawno, dawno temu. Ale postanowiłam udowodnić coś samej sobie, i zaczynam od nowa. I zaczynam od siebie.

Poranek był ciepły.
Nie odczuwało się wiatru, a jeżeli był, to muskał jedynie gałęzie drzew i tańczył gdzieś w przestworzach. Słońce świeciło, ale tak leciutko. Jakby chciało tylko dać do zrozumienia, że istnieje.
Wsiadła do tego samego tramwaju co zwykle. Dwunastki; chociaż właściwie nie lubiła tej liczby. Wydawała jej się pospolita, zbyt zwyczajna. O tej samej godzinie co zawsze rozpoczęła życie – przy zapachu mocnej, parzonej kawy, którą popijał nerwowo pasażer siedzący naprzeciwko niej, i papierowej woni nowo wydanej gazety, takiej kupionej dosłownie przed chwilą w narożnym kiosku.
Uśmiechnęła się mimowolnie, wdychając ciepły aromat kofeiny unoszący się w powietrzu.
Tramwaj ruszył, a ona wyjrzała przez zakurzoną szybę. Właściwie nie wiedziała, po co to robi, znała tę drogę na pamięć.
Ale to był pewien zwyczaj, tradycja. Nieodłączna część codzienności.
Nie lubiła zastanawiać się nad tym, co robi. Robiła to, tak po prostu. Nie wiedziała, czuła.
Zamknęła oczy, ale nie oddała się rozmyślaniom. Właściwie miała w głowie pustkę, a jedyne jej myśli dotyczyły tej kawy, słodkiej i pachnącej, ciepła wiatru i stukotu, z którym tramwaj poruszał się po szynach.
Czuła, nie myślała. To wszystko było tradycją.
I, jak co dzień, impulsywnie miała ochotę zawołać:
,,Spieprzajcie stąd wszyscy, to całe miasto to ja!''
Tramwaj stanął, a ona nadal wdychała aromat kawy, rozkoszując się ciepłem poranka.

Holly

Lubię tramwaje. Na "cytrynach i pistacjach" napisałam nawet mini odę do jednego z nich, jak to okresliła jedna z komentujących "^^
Poza tym zawsze podziwiam twórców tak krókich form wypowiedzi, bo sama nie potrafie napisać nie-tasiemca.