 Wysłany: Nie 15:00, 13 Maj 2007 Temat postu: Ideał. |
|
Kolejny miniatur, i kolejna rzecz bez oznaczenia.  Myślę, Hollć, że przydałoby się zrobić taką kategorię (a mianowicie 'miniatury'), bo naprawdę nie wiem, do czego mam 'to coś' dodać. xP
Usiadłam na ponurych, obdrapanych schodach i pogrążyłam się w rozmyślaniach. Nie dochodził tu ani jeden promień słońca, ale nie przejmowałam się tym. Naprawdę, było mi obojętne, gdzie się znajduję. Kiedyś stawiałam ideał ideałowi, a gdy każdy z nich burzył się jak domek z kart, przypisywałam niepowodzenie życiowemu nieurodzaju, złemu losowi, nieprzychylnej karmie. Teraz właściwie nie szukam niemożliwego – dążenie do perfekcjonizmu męczy. Oparłam twarz na zgiętym łokciu i zamknęłam oczy. Byłam z siebie naprawdę dumna – wreszcie odrzuciłam tamte błędniki, i powoli doszłam do wniosku, że niedoskonałości tworzą struktury przepięknych, harmonicznie poukładanych barw. Uświadomiłam sobie, ile piękna zawiera prostota, i ile doświadczamy jej każdego dnia. Niektórzy nazywają piękno pojęciem względnym. Jeszcze inni niezgłębionym. Ja sądzę, że piękno jest rzeczywistością. Pełnia tej świadomości uderza mnie w najmniej spodziewanych momentach.. Gdy jadąc na rowerze czuję muśnięcie liścia na policzku. Gdy niebo mieni się tysiącem kolorów, czy to o świcie, południu czy zachodzie – zawsze inne, i zawsze tak samo cholernie cudowne. Gdy wśród tłumu potrafię znaleźć choć jedną osobę, która nie odwróci wzroku.. Ale – pomyślałam, opierając rozpalone czoło o zimną poręcz przy schodach – nie wszyscy umiemy to dostrzec. Szkoda. Powoli wstałam ze schodów, szykując się na kolejny dzień pełen tajemniczości i niespodzianek. Gdy otworzyłam ciężkie, metalowe drzwi od klatki schodowej, w twarz uderzył mnie podmuch wiatru. Na dworze powoli zaczynało robić się szaro. Zbliżała się godzina snu na jawie.. - Może – pomyślałam nagle, mijając opustoszałe ulice – może żyjąc, czekając na życie, sprawiamy, że ten świat staje się naprawdę piękny? |
|
